Bugle wypiekane były prawdopodobnie już od końca XVII wieku. Dawniej był to rarytas sprzedawany na odpustach, jarmarkach oraz porządnych „knajpach” w Krakowie, gdzie były zagryzką do alkoholu.
Nie wiadomo dokładnie skąd wzięła się ich nazwa a materiały źródłowe opisują kilka wersji. Nazwa może pochodzić od podobieństwa bugli do pukla gęstych, mocno skręconych loków. Góralom z trudem przychodziło wypowiedzenia słowa pukle w zamian używali więc słowa bugle. Inna wersja pochodzenia nazwy zwiazana jest z historią i herbem Zembrzyc. Miejscowość podczas utraty niepodległości przez Polskę trafiła do zaboru austriackiego. Wówczas do słownika loklanych mieszkańców przenikł wyraz obcego pochodzenia „Bjugl” – co miało oznaczać myśliwski róg w kształcie półokrągłego księżyca. Dodatkowo w herbie Zembrzyc znajdowała się postać myśliwego.
Wytwarzanie
Do wypieku Bugli zembrzyckich używa się mąki pszennej oraz drożdży z dodatkiem odrobiny soli. Wszystkie czynności wykonywane są ręcznie co oznacza, że proces przygotowania jest bardzo pracochłonny. Dawniej gospodynie zwane „wolacki”( „kobiety toczące ciasto”), formowały z niego nieduże kółka o średnicy około 2-3 cm i wadze 3-4 g. Tak uformowane wkładały do ciepłej wody, aby je „obwarzyć”. Następnie, po wyjęciu już z wody posypywano je posypką np. makiem z grubą solą, kminkiem, sezamem lub czosnkiem. Tak przygotowane rozkładano na specjalnych blachach. Końcowym procesem było włożenie bugli do rozgrzanego pieca bądź piekarnika. Upieczone bugle łączono w małe wiązki sznurkiem z dratwy. Wówczas sprzedawane były podczas odpustów i świąt.
źródło: http://www.minrol.gov.pl