Śliwka węgierka uprawiana jest na terenie Łukowicy od dziesięcioleci. Smak owoców powoduje, że są wyśmienite do bezpośredniego jedzenia, suszenia oraz robienia różnych przetworów. Górzyste ukształtowanie terenu (im wyżej tym owoce lepsze), czyste, nieskażone tereny temu sprzyjają nadają owocom wyjątkowy smak. Łukowicka śliwka suszona została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych
Tradycja:
Suszenie śliwek w Gminie Łukowica ma długoletnią tradycję sięgająca co najmniej 100 lat. Świadczą o tym m.in. suszarnie znajdujące się na terenie Gminy Łukowica mające często ponad 80 lat oraz notatki w księgach gospodarczych dotyczące sadów. W latach 40. i 50. prawie przy każdym gospodarstwie domowym spotykało się tzw. „suśnie”. Ze względów bezpieczeństwa suszarnie stawiane były daleko od zabudowań, zwykle na końcu sadu, czasami pod lasem lub pod wąwozami i na stałe wpisały się w krajobraz regionu. Ponadto suszenie śliwek to praca połączona ze swoistym obrzędem, jak kiedyś kiszenie kapusty, zbiorowe przędzenie lnu czy skubanie gęsiego pierza.
Łukowicka śliwka suszona wytwarzanie:
Suszarnia była prostą koonstrukcją. Na samym dole znajdowało się palenisko położone poniżej gruntu, wykonywane z kamiena oraz gliny i nakrywane kamienną płytą. Znacząco wpływało to na proces suszenia, gdyż wolno stygnący kamień długo utrzymywał podwyższoną temperaturę. Powyżej na poziomie gruntu budowano prostokątny murek z gzymsem od wewnątrz na dłuższych bokach. Gzyms był podporą dla ułożonych poprzecznie listew drewnianych, zwanych laśniami, na które następnie kładziono cienką warstwę owoców. Aby zatrzymać przepływające gorące powietrze całość przykrywano dość szczelnie deskami. Konstrukcję suśni zabezpieczał przeważnie jednospadowy dach schodzący nisko do ziemi. Ustawiano go od strony nawietrznej aby chronił suszarnię przed nadmiernym rozpaleniem ognia przez silne wiatry oraz pracujących ludzi przed warunkami atmosferycznymi.
Proces suszenia trwał od 1 do 1,5 doby w zależności od wielkości i dojrzałości owoców, ich ilości oraz odmian. Najczęściej suszono śliwki węgierki. Produkcja suszonych śliwek była traktowana głównie jako dodatkowe źródło dochodu, ale w gospodarstwach także jadano uprzednio wytworzone produkty oraz używano je jako dodatku do różnych potraw, m.in. krupniku czy bigosu.
Wygląd i smak:
Jest to owalny owoc z miękkim i soczystym miąższem o średniej masie ok. 25 – 30 g, długość 3 – 4 cm, szerokość po przekrojeniu 1,5 – 2,5 cm. Kształt ich jest owalnym lub odwrotnie jajowatym oznacz to że owoc śliwki węgierki jest najszerszy nie w połowie ich wysokości lecz bliżej szypułki. Szypułka węgierek jest dość długa i cienka (dł. 15-25 mm). Po przekrojeniu węgierka ma lekko eliptyczny kształt. Owoce pokryte szadzią chroniąca owoc przed wyschnięciem.
Owoce są barwy granatowej lub fioletowej, po przekrojeniu odsłania się zielonozłocisty, zwarty, słodki, bardzo smaczny, łatwo odchodzący od pestki miąższ oraz brązowozłota pestka. Owoce pokryte szadzią chroniąca owoc przed wyschnięciem.
Śliwki mają charakterystyczny dobry, słodki smak.
Informacje dodatkowe:
Węgierka zwykła jest bardzo ceniona ze względu na wysokie walory smakowe i szerokie zastosowanie w przetwórstwie. Owoce dojrzewają od połowy września do końca października w zależności od miejsca posadzenia. Można je przechowywać od 2-4 tygodni po zbiorze.
27.11.2006 Łukowicka śliwka suszona została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych
Prezentowane zdjęcie jest poglądowe
Źródło:
http://www.minrol.gov.pl/
http://www.lukowica.pl/pl/3323/0/O_SLIWCE_WEGIERCE.html